Երևանի մետրոպոլիտենի «Հանրապետության հրապարակի» կայարանամերձ հատվածում օրերս մի քանի երիտասարդներ, կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարության աջակցությամբ ու Երևանի ավագանու «Իմ քայլը» խմբակցության քարտուղար Հասմիկ Խաչունցի ներկայությամբ «բեմադրել» էին «ՀուԶանք ուԶանգ» ներկայացումը, ինչն ուղեկցվել էր բախումներով՝ միջոցառման կազմակերպիչների և մի խումբ քաղաքացիների միջև:
Ըստ կազմակերպիչների՝ «ՀուԶանք ուԶանգ» պերֆորմանս կամ ֆուտուրիստական պոեզիայի էքսպերիմենտալ ընթերցանություն էր, ըստ այն խոչընդոտած մարդկանց՝ սատանիստական հակումներով ոչ ավանդականություն քարոզող ինչ-որ բան: Միջադեպից հետո սոցիալական ցանցերում իրական փոթորիկ է բարձրացել, ու բոլորը, մշակութաբան, արվեստագետ ու փիլիսոփա դարձած, կարծիք են հայտնում ազգայինի, ֆուտուրիզմի և 1920-30-ականների հայ գրականության մասին: Հետ չեն մնում նաև «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավորները: Այսպես ասած «սորոսական» թևը, անխոս, փորձում է համոզել, որ տեղի ունեցածը պերֆորմանս է: Որոշ մտահոգներն էլ հարց են բարձրացնում՝ ի՞նչ կապ ուներ այդ ամենն արվեստի կամ մշակույթի հետ:
Պերֆորմանսն արվեստի տեսակ է, որ գործողություն է ենթադրում՝ անձի կամ անձանց կողմից: ՈՒղղորդող տեքստ չունի, ուստի գաղափարը դիտողին հասնում է միայն գործողության, կատարման միջոցով: Այս ուղղության ստեղծագործողները, օրինակ` նկարիչները, փորձում են ցույց տալ ստեղծագործության ոչ թե վերջնական արդյունքը, այլ կատարած գործողությունը, ընթացքը՝ ինչպես և ինչ պայմաններում է ստեղծվում արվեստի գործը:
Այն, ինչ կատարվում էր կայարանամերձ հրապարակում, որևէ աղերս չուներ պերֆորմանսի հետ: Ոչ էսթետիկ շպարով մի քանի աղջիկ, բարձրախոսն առած, գոռում-գոչում էին անհասկանալի ինչ-որ տեքստեր, անտակտ ինչ-որ շարժումներ էին անում ու փորձում ցույց տալ, թե իրենց մարմինն ազատ է: Այս ամենի մեջ ինձ համար ամենատարօրինակն ու առավել քան անհանգստացնողը ոչ թե երիտասարդների ոչինչ չասող միջոցառումն էր, այլ ավագանու «Իմ քայլը» խմբակցության քարտուղարի հայտարարությունը, թե «ներկայացումը մշակութային հեղափոխության մի մասն է»: Տիկին Խաչունց, այդ երբվանի՞ց եք մշակութային հեղափոխություն հայտարարել, ո՞վ է դրա իրացնողը, իրականացնողն ու պատասխանատուն, ինչ վերջնարդյունք ակնկալել «հեղափոխությունից» հետո: Մշակութային հեղափոխությունը, առաջին հերթին, սկսում են առօրյայից՝ արմատախիլ անելով համակարգային ու ամենաչնչին ձևով արտահայտված կոռուպցիան, կաշառակերությունն ու հովանավորչությունը: Մշակութապես հեղափոխվում են, երբ «ականջ ծամել» ասելուց հետո ավագանու անդամը վայր է դնում մանդատն ու ներողություն խնդրում: Հանրապետական ու մայրաքաղաքային նշանակության կարևորագույն բոլոր միջոցառումների համար հայտարարված բոլոր մրցույթներում փոխքաղաքապետին պատկանող ընկերության շահե՞լն է հեղափոխություն, թե՞ մորաքրոջ հարսին դպրոցի տնօրեն նշանակելը: Սոված, աղքատ, օրվա հացի կարոտ 30 տոկոս աղքատ բնակչություն ունենալուն զուգահեռ բարձր աշխատավարձ պահանջող ու «հաթաթա» տվող գլխավոր ճարտարապե՞տն է հեղափոխության խորհրդանիշը, թե՞ կաթողիկոսին «մեծարգո տեր հայր»-ով դիմող քաղաքապետը: Մշակութային հեղափոխությունը, նախ և առաջ, կենցաղի ու մտածելակերպի փոփոխությունն է, ոչ թե մազերը կապույտ ներկելը, անհասկանալի դիմահարդարումն ու բովանդակազուրկ բառերով դիմացինի հետ հաղորդակցվելը:
Թեև, ու՞մ ես ինչ ասում։
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ